Αν και στην πραγματικότητα δεν ήταν ο βράχος που έκρυβε ένα μυστήριο αλλά αυτός ο ίδιος ο Ιβάν, που, στη θέα του "κενού σημείου τ\' ουρανού" αναζητούσε το σκοπό της φυγής του, τη λύση του δικού του μυστικού, και τότε ο ουράνιος βράχος μες στην αιώνια ακινησία του του χάριζε μια βεβαιότητα: το χρόνο που κυλάει ανεπιστρεπτί.
...Πώς ήταν δυνατόν, αναρωτιόταν, εκείνη η ουράνια βραχόπετρα με το ναό, που την έβλεπε συνήθως να αιωρείται απ\' τα σύννεφα όταν αυτός καθόταν στον ξύλινο φράχτη τ\' απογεύματα κι αγνάντευε, πώς μπορούσε να είναι συγχρόνως και μια πόλη-καταφύγιο;
..."Εγώ νομίζω ότι ο ουρανός υπάρχει μόνον όταν πατάμε τα πόδια μας γερά στη γη. Όταν ακουμπάς την πλάτη σ\' έναν κορμό δέντρου."